Hatırlayan yazarlarımız vardır saysısını hatırlayamasamda yaklaşık 50 tane boş cips poşetine beybilet sahası veriyorlardı. O sahaya kavuşabilmek için yediğim her cips tanesidir sanırım. Birde cola turka topunu her gece silerdim tertemiz kaldırırdım yerine o topu silmekte aynı şekilde çok mutlu ederdi beni. Ne günlermiş be sözlük şuan düşünüyorumda en büyük zevkim hatta zevkim diye bişey kalmamış, hayatımız koşuşturmaca ve yarış atı gibi yarıştırılmakla geçiyor. Hayatı yaşıyor ama yetişemiyoruz sanırım.
