hazırlık sınıfı gibi bok bir süreçten geçiyorum. saçma sapan bir toplulukla işler yapmaya çalışıyorum. okula uğradığım bile yok. heba olan seneme yanıyorum be. kendini geliştirmek ve olgunlaşma adına üniversitenin ilk yılı için umduklarımın tek bir tanesi dahi gerçekleşmiş değil.
sevgilim var, bir de çok özlediğim eski sevgilim. arada bir twitter'a girip neler yaptığına bakıyorum da hatun odtü'ye fena halde takmış durumda. böyle bir çalışma şekli de yok zaten. hedefleri doğrultusunda çalışıp, emek göstermesi mükemmel. fakat işin ters durumu da yok değil. kendisine uygun meslek seçmek konusu birinci planda olmalıyken, üniversiteyi birinci plana koyan insanlara anlam veremiyorum. davranışlarına anlam veremediğim bir insanı özlüyorum, farkındayım. bana karşı bir çok hata yaptığının, özlenmeyi dahi tarafımca hak etmediğini biliyorum. fakat resmini gördüğümde içimin gıdıklanmasına engel olamıyorum dostlar.
bir kadınla yatıp, kalkıyorum. aramızdaki tek aktivite sevişmek ve sonrasında sigara içip yaşamlarımız hakkında sohbet etmek. birbirimizi bedensel anlamda tatmin etmekle kalmıyor, ruhsal boşalmalarımızı da sağlıyoruz. bunu sağlayan etkenin güven olduğundan eminim. güvenin dolaylı olarak getirdiği samimiyet onunla yaşadıklarımızın yanlış olmadığı izlenimi yaratıyor ben de. kahrolası beynim yanlış olduğunu tahmin ettiği halde içim rahat bu konuda. zevkime verdiğim değer belki de diğer değerlerimi hatta mantığımı dahi gölgeleyecek kadar güçlü, bilmiyorum.
tüm bunları düşünürken ve yaşarken, bana her an ulaşmaya çalışan, sürekli bulunduğu şehre beni çağıran, beni sevdiği her halinden belli olan sevgilime karşı yaptıklarımdan dolayı utanıyorum. bu nasıl bir cüretkarlık be abi? bir insanın en fazla önemsediği insanlardan biri olduğunu bilip de egoistlik yapmak, onun rahatlığıyla davranmak, duygularına burun kıvırmak, yalan söylemek, ruhsal ve bedensel açıdan aldatmak.. bu denli iğrenç olan hataları, seni bu denli önemseyen insana karşı yapmanın anlamı ne? 'nasıl bir insan oldum ben' sorusunu sorarak kendimi telkin etmem dahi yetmiyor hislerimi değiştirmeme. her ne kadar hayata karşı mantığı ön plana alıp yaşamı sürdürmenin doğru olduğuna inansam da hissiyatımın büyüklüğüne boyun eğiyorum. belki bir süre sonra beni çok önemseyen insanı üzmek zorunda kalacağım. fakat bir insanı üzmenin verdiği ağırlık, mantığıma boyun eğdiren hissiyatıma sığabilecek mi? hissiyatım bunu kaldırabilecek mi? benim hissiyatım bu kadar mı lan? insanlara yapılan ihanetin ne kadar büyük yıkımlara yol açabileceğinin farkında olup, ona göre hareket ettiğim günleri özler oldum. sanırım ben davranışlarını kontrol edip doğru adımlar atmaya çalışan bir adam özelliğinden çıkıp, yaptığı hataların farkında olduğu halde, zevklerine ve hissiyatına yenik düşen aciz bir adam oldum.
