küçüklüğün verdiği bi deli cesareti mi yoksa cidden bende olan bi psikopatlıktan mı kaynaklanıyor bilmiyorum ama hala çözemediğim hareketlerimden biridir.ben 2'ye giderken kardeşimde 5 yaşındayken yaşanmış bir hadisedir.
annem: kızıımmmm hade bak kardeşin susamış su verde içsin çocuk
ben: tamaaaaaammmm annnneeeeeee gel len buraya yürü hade yürüüüü ayağına mı gelcek bu su?
zavallı kardeşim: dolaptann vermeee soğuk oooo
ben: sus bee iç işte bunu verdiğime şükrett hade iç bakayım şunu!
kardeşim: ama bu babamın acı suyundan(halis muhlis türk rakısı hemde sek)değil mi?içmemmm ben bunuuu
ben: lann içç o değil bu su be su şişe bitmiş ona koymuşlar suyu manyak mıyım ben onu vercek?*
kardeşim: ama çok pis kokuyo buuu
ben: lan iç işte anaaa çattttt(kafaya bi şaplak)
zavallı çocuğum ısrarlarıma dayanamayarak sek rakıdan iki yudum içerek bardağı yere atar
'napıyon lann senn ne yere atıyonnn öküzz nasıl silcem ben bunu her yer kokcakk salakkk!'dedikten sonra hemen bütün deterjan parfüm ne varsa olay yerine getirip boca etsemde o koku buram buram bütün odaya yayılır tabi annemin burnununada gelir.
-anne valla bilmiyodum ben su sandım meğer rakıymış bilerek olmadı cidden
-ben dedim ona o babamın acı suyu diye bana inanmadı anneeeee dilim yanıyoo anneeeee üfleeee!
-ya ben ne bileyim su sandım bilsem niye veriyim ya? burda inandırıcılığı artırmak için ağlayan kardeşten da yüksek sesle ağlanarak amaca ulaşılır.daha sonra kardeşim yavaş yavaş aldığı şifayla yanmaya, üstündeki herşeyi 'çıkarın yanıyommm çıkarın şunlarııı'nidalarıyla çıkardıktan sonra kayık gözleriyle bana en son baktıktan sonra haliyle sızıp kalması hala gözümün önünden gitmez. (bkz: bunu yapan insan olamaz)
