down türkiye gönüllülerinden sadece biriyim ve sendromlu çocuğu olan çok fazla aile tanıyorum.
zor bir hayat sürdürüyorlar. hayat onlar için iki misli daha zor. gerçekten zor.
ve zorlaştıran çocuklarının içinde bulunduğu durumdan çok kendini "normal" olarak tanımlayan herkes!
beni tanıyanlar iyi bilir tam bir ada aşığıyım ve fırsat buldukça adalara kaçarım.
bir gün yine bindim vapura, adaya gidiyorum. karşımda da bir kadın oturuyor.
kadıköy'den bir baba kız bindi, kadının yanına oturdular.
kız sendromlu. ama bir görseniz dünya tatlısı. hani "alıp içime kata kata severim" tabiri var ya,
onu uygulamalı göstertecek cinsten. cana can katar gibi, bıcır bıcır...
kadın önce kıza baktı tiksinti duyarcasına, sonra kalktı olduğu yerden başka bir yere oturdu.
orospunun o hareketinden sonra kız sustu. babası da.
adamın gözündeki hüznü asla unutamam. kızın şaşkınlığını da...
kalkıp kızmak geldi içimden, iyi de ne diyeceğim!? ne diyecektim!? ne denir? hangi birine? o kadar çoklar ki...
bu çocuklar farklı görünebilirler, farklı düşünebilirler, farklı hareket edebilirler... çünkü onlar gerçekten farklı.
fark edilemeyen şey ise insanların kendi bakış açıları.
abi tamam, sen hasta olarak görebilirsin, değiller ama öyle biliyorsun, öyle öğrenmişsin. tamam!
ama allah aşkına ya da taptığın her neyse onun hatırına virüslü gibi kaçmayın bu insanlardan. tiksinti ile bakmayın!
down sendromu bulaşıcı bir hastalık değildir.
down sendromu akıl hastalığı değildir.
sendromlu insanlar deli, virüslü, iğrenç ya da acınacak halde hiç değillerdir!
onların tek farkı kromozom sayıları!
