kalemler yazsa kelimeler şaha kalksa neye yarar? bir duygunun gerçekliği ve ifadesizliğiyle hiç boy ölçüşebilir mi?
sen, beyaz kadınım: balık etinin kusursuzluğunda ilerliyorum yine.
titreyen göğüslerin adımlarını sıklaştırıyorlar. ne kadar da kararsızlar öyle. dudakların, hazların bükümüyle zorunlu iniş yapmış. pusmuş ısırmış kendini. bacakların havada büklüm olmuş... kadınlığının tam derininde bak yine ben. esmer bir mekanizmanın kararlı çelik iradesi... yüzümde merhamet tanrısının mahzun yüzü... sen bu halde zevkten inim inim titrerken ve kollarımın altında erirken erkekliğimi asi bir atı dizginler gibi kementlerle bağlıyorum. içinin kıvrımları beynimin oto biyoğrafisi gibi. görüyorum... ve sen fena halde gözlerini kapatmışken, kırmızı incecik topuklu ayakkbıların ince bileklerinde öylece salınırken, sözlerin ne ehemmiyeti kalır ya da kelimelerin? elbette:
+ biz sevmeyi kelimelerden öğrenmedik ki!
