çok koştum, çok koştuk. o kadar çok koştuk ki bir bilinmezliğin ortasında bulduk kendimizi. apayrı yerlere, birbirimizden uzağa sürüklendik. çünkü unuttuk; ben küçüktüm, haliyle adımlarım da öyleydi. o ise büyüktü, tabii adımları da. her adımda biraz daha uzaklaştı benden. şimdi tamamen gözden kayboldu. yolumu kaybettim. kimliğim de yok, polisler çevirmeden geri dönebilsem bari...
çok koşmuşum, çok yorulmuşum yetişeceğim diye. azıcık soluklansam ya. çıkınımda ne var diye yokladım, çıka çıka şarap çıktı. neyse artık, demlene demlene dönerim...
içinde ölsün dudaklarından bir türlü dökülemeyen tüm güzel cümleler!
işte! yolun başındayım, başladığımız noktada. bu kez o yok. kafa karşılıklığım, bir miktar da kalp kırıklığım mevcut. yorgunluk da ekledim bi kıt. soğanları da pembeleşinceye kadar kavurdum. sahi, neyin tarifiydi bu? unuttum.
amaannn... yine saçmalıyorum.
ona göre yine kafam güzel, konuşuyorum.
paytak'ı uyuttum, ben de yatıyorum.
yarın konuşuruz artık.
