işe yeni başladığım sıralar... işimin yeri gereği mecidiyeköye gidecektim. Önce otobüs sonra metro ve en sonunda metrobüs yolculuğu ile işime ulaştım. Hiç bir sıkıntı yoktu çünkü saat 11di. ilk günün günahı olmaz dedim. Hareketli bir günün ardından akşam oldu ve heyecanla eve gitmek için metrobüs durağına ilerledim. Sıcak hava bir yandan, iş çıkış saati bir yandan metrobüs tıklım tıklımdı. Binmek istemedim. Ama bir yandan da eve gitmek istiyordum. Dayanamadım. Bindim. Meğer 34z hattına binmişim. Zincirlikuyu cehenneminde inmek zorunda kaldım. O an neye uğradığımı şaşırdım. Alt üst oldum. Binlerce insan durakta bekliyor. itiyorlar, hırpalıyorlar. Yaşlı teyzeler çantaları ile gençlere vurarak öne geçiyor. O ufacık ufacık teyzeler süper mario gibi zıplaya hoplaya öne geçiyor laf söyleyene de çemkiriyorlardı. Metrobüse binmem 30 dakika sürdü. Uzunçayıra geçmem ise 1 saat sürdü trafik yüzünden. Metrobüs içinde olanları anlatmak istemiyorum sözlük. Gözüme siyah bant çekilse anca anlatılır yaşananlar... Neyse. Bir daha binmeyeceğime dair söz verdim kendi kendime.
