marmara depreminden 1-2 ay öncesiydi . o zamanları fazla hatırlamam ama ablamla bana babam yeni bisiklet almıştı. ikimizin bisikleti de sarıydı. bmxler vardı ya hatırlayanlar bilir. babam ablama tek bir uyarı yapmıştı. '' kızım bayıra gitmek yok. evin önünde sür.'' diye. ablam dinlemeyip gitmiş. eve mahalleden çocuklar getirmiş ve balkona seslenmişler. ablamın t shirtü sarıydı ve üzerinde uzun kulaklı dişlek bir köpek olan çizgi film karakterinin baskısı vardı. hani şu ünlü bir fareli çizgi film var ya işte orada ki. o t shirt kana bulanmıştı. ablamın kaşı açılmıştı. bir de kolun tutuyordu ki zaten kırılmış. ablamın gözünde tek bir damla yaş yoktu. sonradan bana söylediğine göre çok korkmuş ondan gıkını çıkartamamış. işte en eski görüntü balkondan şahit olduğum bu durum. o evde de zaten başka görüntü yok . depremde yıkılmış. ondan sonraki en eski görüntü de deprem gecesi ve sabahı zaten. evde değilde köydeydik deprem olduğunda. gece serada yattığımızı hatırlıyorum çok kısa bir kesit. sabahta herkes Teşrik tekbiri getiriyordu bizim köydeki komşunun kapısının önünde. o değil de işin acıklı kısmı eğer köyde olmasaydık babamın dediğine göre yatağımın üstüne düşen gardrobun altında olacakmışım. yaşam çok ince bir çizgi gerçekten de.
