ailemin yanında üniversite okumamak hep kaçtığım kaçındığım bir hayat tarzıydı okuyanlara küçümseyerek bakıyordum lise hayatım "ailenin yanında üniversite mi okunur lan o ne öyle lise gibi" cümlesini kurmakla geçti çok büyük konuştum galiba.
aslında ilk yılım istediğim gibiydi babamın şehir dışında iş bulması bana anneni de yanıma alırım sen ankarada bizim evde yaşarsın tek başına demesine ve elimin altındaki arabaya kandım yazdım geldi ankara pişman mıyım? okuduğum okul için hayır tabi ama yaşadığım hayat için emin değilim be.
yediğin önünde yemediğin arkanda çamaşırın bulaşığın yıkanıyor kulağa ne kadar hoş geliyor değil mi? öyle olmuyor işte kaç yaşına geldik hala geç kalacağımız zaman haber vermek koyuyor adama hala çıkarken nereye gittiğini söylemek zor geliyor be elimde olsa girerim sınava yazarım şehir dışını ama o kadar sene kaybetmek hayata o kadar geç başlamak açıkçası zor geliyor.
aceleyle alınan kararlar ne kadar kötü sonuçlar doğurabiliyor değil mi canlı örneğiyim galiba ben de.
