Son birkaç haftadır bu başlığa gelip her birini teker teker okuyorum. Aşk acısı çekenler, sevgilisinden ayrılanlar, işinden atılanlar, yakınını kaybedenler, ailevi problemleri olanlar. Okudukça hüzünleniyor, kızıyorum kendime bu insanların dertlerinin yanında benim ki ne diye.
işin aslı şu, benim dert edecek bir sevgilim, kaybedecek bir işim yok. Ailemden uzaktayım zaten haftada bir görüşüyoruz. Ama bir sıkıntı var içimde, tanımlayamadığım bir boşluk hissi ve yapmaktan haz duyduğum herşeyden uzaklaştırdı beni. Yersiz gözyaşlarımın sebebi oldu. Dertler paylaştıkça azalır derler, arkadaşlarıma anlatayım dedim fakat farkettim ki benim bir şeyler paylaşabileceğim hiç arkadaşım yokmuş. Psikolojik yardım almayı düşündüm, yargılamadan dinleyecek birisi olur düşüncesiyle. Gittim, içimdekileri dökmek istiyorum ama karşımdaki kadın kalıplaşmış soru öbekleri yöneltmekten vazgeçmiyor. Yaklaşık 45 dakika boyunca beni bir kategoriye sokmaya çalıştı, sanıyorum ki başarılı olamadı ve 5 gün sonrasına randevu verdi, bense gitmedim içimdeki sıkıntı giderilemeyecekse hem vakit hem nakit kaybına gerek yoktu. düşünüyorum da ya kimse beni anlamıyor ya da ben kendimi ifade etme konusunda son derece beceriksizim.
Özetle; uzun zaman önce başlayan bu his yaşama sevincimi, umutlarımı, hayallerimi aldı elimden ve bana verdiği tek şey ise yatağın baş ucunda duran mendil kutusu oldu.
