acı ama gerçektir. sosyal medyada çok sık rastlayabiliriz bu duruma. milenaya mektuplardan kesitler, kiçik pirinsim de kiçik pirensim diye saçmalayan kezbanlar, olric'i cümle sonuna konan nokta gibi her boka yazanlar, puccacı ergenler... neler neler... ya böyle bir şey değil ki kitap okumak. he diyeceksiniz ulan sen kitap kurdu musun sanki? hayır. benim eşekliğim bu yaşa geldim daha yeni başladım kitap okumaya ama hiç içimden gelmedi içindeki kelimeleri sağa sola beğeni kazanmak için yazmak, söylemek.BENiM OKURKEN HiSSETiKLERiMLE BAŞKASININ BiR Mi?...
ben kitabı okurum, okurken içimde analiz ederim, hissederim. içindeki karakterde kendimi bulmaya çalışırım. ona yapılanlar bana yapılmış, onun yaptıklarını ben yapmışım gibi yA DA NE BiLEYiM sanki onların yanında oturup dinliyormuş, KARAKTERLERiN GÖRMEDiĞi AMA BENi HEP YANLARINDA OLDUĞUM BiRiYMiŞ gibi okurum. kitaptaki betimlemeleri kafamda canlandırırım vs.vs.vs... KISACASI NASIL TANRI iLE KUL ARASINA GiRiLMEZ DENiYORSA KiTAP iLE DE iNSAN ARASINA GiRiLMEZ. O KiTAPLA iLiŞKiN FARKLIDIR SENiN...kitap biter , filmlerdeki gibi bir boşluk hissederim ve o kitaptan hayatıma mutlaka bir şeyler katılmıştır bile.
YiNEDE KiM nasıl istiyorsa öyle yapabilir. ayakta durmak bile zorken metrobüste kitap okuyorum imajı verebilir ya da başlıktaki gibi entelektüel görünebilir, hissedebilir. benim kitaplara bakış açım bu şekilde...
