Uğruna canını vermek için düşünmemektir. Bazen anne bazen arkadaş olmaktır. Alışverişe gitmesi,kız erkek muhabbetlerinde danışması, alkolü, sigarayı denemesi, gece dışarıya çıkması ilk senin deneyimin ile olmasıdır. Yol göstermektir iyi ya da kötü.
Sorudur aslında hep. Abla bunu mu giysem, ne cevap yazsam, bu kız güzel mi, yürüsem mi abla, saçım nasıl olmuş, ütüleme me gerek var mı gibi türlü sorulara cevap vermektir. Ve sen kızdığında bilir ki cidden hata yapmıştır. Çünkü bir abla kolay kolay kardeşine kızamaz.
20 yaşında erkek kardeşim var. Kardeşim diye demiyorum ama yakışıklıdır da. Karakterlerimiz tam tersi. O ev beyi ben sokak kızı. O cola aşığı ben alkol. O evde aileyle takılmayı sever ben arkadaşlarla dışarıda. Ben nette devamlı uçak bileti bakarım o nette oyun oynar. Dışardan bakıldığında o büyük belki de, ya da ben onu düşünmüyormuşum gibidir. Ama o bilir, sonradan anlar onu nasıl kendisi bile farketmeden yönlendirdiğimi.
O benim sorumluluğumdur.
Anne ve babamız calısırdı hep bizim, akşam 18.30'da gelirlerdi. Biz okuldan gelince ona yemeğini ben ısıtır, onun istediği kanalı açardım.
Antrenmanlara beraber el ele tutuşarak giderdik. Beykozdan kadıköye otobüs ile. Çöp kutusunun yanından geçirtmezdim onu o aklım ile, çöpten bir adam çıkarda iğne enjekte edip bayıltır diye.
Bunların yanında kötüydüm de. Kız kardeşim olsun istemiştim hep. Kardeşim 9 yaşına kadar saçlarını toplar makyaj yapardım. Adı da ebru olurdu. Tüm gün öyle gezdirirdim.
Kolu dikişliydi bir ara. Köye gitmiştik, bak bu otlar sihirli kolunu oraya sürt geçer demiştim. Isırgan otuna sürtmüştü, akşama kadar ağlamıştı.
Kötü ve iyi bir sürü yanlarımız var bence. Ben suan 24 o 20. Hayattaki tek sorumluluğum.
