dünyanın en mutlu eden eylemi olmalı şüphesiz. hediyenin yanında yazılmış iki notta insanın içini kıpır kıpır ediyor adeta. mutluluktan havalara uçmasına yeter de artar bile. alınan hediye de değildir aslında insanı mutlu eden. onun sevgilisi için bir şey yapmaya uğraşması, zaman ayırmasıdır. her aklına geldiğinde ufak bir tebessüme neden olmasıdır. ve hediye verirken yanaklarının kızarması, kafasını önüne eğip alttan alttan gözlerinin içine bakmaya çalışması, o kadar tatlı bir hale getirir ki onu. o an insan yanaklarını sıkmak ister ama tabi sadece istemekle alır. daha ellerini bile kaldıramadan, daha teşekkür etmek için sarılamadan dönüp eve gitmek zorundandır, çünkü bir gören olur korkusu vardır içinde. ya biri görürde ailesine söylerse. tabi bu olayın kötü yanı fakat güzel yanları daha da mutlu eder insanı. daha önce yaşamadığı bir utangaçlık bir heyecan ya da değişik duygular yaşatır işte. yanında olduğu her anı planlamasına rağmen yanındayken dili tutulur insanın, konuşamaz. fakat yanındayken kalbinin atışlarını duymak verdiği huzur ve yaşattığı heyecan her şeye yeter. ve onu her şeye tercih etmeye.
