Babadan nefret edersiniz. Çünkü babanız, korumasız, zayıf ve çoğu zaman boşuboşuna dayak yiyen annenizin psikolojisini bozmuştur. Küçücük bir çocuk olarak annenizin çaresiz çırpınışlarına, gözyaşlarına şahit olmuşsunuzdur.
Ve bu hırs ve nefretle dövüş sporları çalışmaya başlarsınız. Gün gelir artık He-Man misali "güç bende artık" diye höykürür, babanızın yanında üç kişiyi aynı anda hastanelik ederek elde ettiğiniz gücü babanıza gösterir, bir sonraki annenizi dövme teşebbüsünde babanızı hafiften silkeleyerek artık annenizin dokunulmazlığını ilan edersiniz.
Varlığınızın ciddi bir tehdit oluşturması sebebiyle annenize bir daha dokunmaya teşebbüs edemeyen bir babanın karşısında bir denge unsuru olarak zevkin doruklarında gezersiniz.
Bununla da yetinmez, gençliğinizden ötürü içinde bulunduğunuz cehalet ve gücünüzün verdiği cesaret ile, bir sosyal adalet görevlisi gibi, karısını döven baba türleri ararsınız etrafınızda. Sonra da dayaktan kurtardığınız kadının "kocamı niye dövdün beaaa" şeklindeki höykürüşü ile karşılaşırsınız. Anlam veremez çünkü yaptığınıza...
Gün gelir, babanız yaşlanır, eski gücünü kaybeder, ve çelişkilerle dolu günler başlar. Bu sefer de babanın bu çaresizliği yüzünüzde tokat gibi patlar, kafanız karışır, içinden çıkılmaz bir hal alır.
Asla ve asla kadınlara şiddet kullanmayı düşünmezsiniz. Kadına şiddet uygulayarak üstünlük elde etme hakkınızı daima saklı tutar, "ulan şimdi bir tane ekleştirsem yerden kalkamaz, adalet mi bu" diye düşünür ve her daim kendinizi tutarsınız. Onların en cazgır hallerinde dahi aslında ne kadar korunmasız ve zayıf olduklarını asla aklınızdan çıkarmazsınız.
Ve böyle sürüp gider... Kadınları dövmeyin. Canınız boğuşmak istiyorsa, ülkü ocağına dtp bayrağı ile girin. Orada sizi bir güzel sakinleştirirler, yumuşacık oluverirsiniz...
