Psikolojik bir sorunum olabilecegini düşünüyorum,cocukluktan süregelen. .. kucukken ne zaman kalbim cok kirilsa uzulsem öldügümü ve beni kiran insanlarin vicdan azabindan kahroldugunu hayal ederdim. Büyüdüm evlat,arkadas, sevgili oldum ama hala ne zaman kalbim Kirilsa ben gidince degerimj anlayacaklar diyorum. Yok sanirim oyle bir Durum. Neden kabullenmek istemiyorum ki? Belki insanlar onlardaki degerim kadar kiriyorlar kalbimi,belki degerim onlarda bu kadar... belki insanlar birbirine gercekten muhtac değildir, belki kimse ektigini bicmiyordur,belki insanlar düşündüğümden acimasiz....belki.iste belki.... peki boyle degilse? Peki kirilsam bile o kirilmasin diye Düşündüğüm bir noktadayim desem.... belkiler anlamini yitirdi işte...
