herkesin omuzlarında amaçları ve amaçlarının hep aynı kötürüm yollara çıkmasını görmekten gözlerim kör oldu.Bir kör gibi geziniyor,hiçbirşey için hevesi kalmamış ,umutsuzca kavuşma yollarını arıyorum kötürüm bir yüreğe.Belki çok zeki yada çok aptal olduğum için sonu görünen herşeyi görmemezlikten gelmemde bu körlüğüm yüzündendi.Felsefeyi ne kadar sevsem de hep mantığımı dinledim. Çünkü her defasında kendimle çarpıştım. Aşamadım.Şimdi ise eli kolu bağlı bir mucize olmasını bekleyen ,peri masallarına inanmak isteyen hal aldım.Deniz kızının masalı sonundaki baloncuklar gibi olsam. Kendim kaybolurken sadece seyreden sonra bir anda kaybolan baloncuklar gibi.Bazı zamanlar,her kim veya ne olursa olsun kendimi hep onun yanında buluyorum. Keşke kavuşmanın bir yolu olsaydı. Ben gidemesemde onun bana gelebilmesinin milyonda bir ihtimali olsaydı.Bunu bilebilmek dahi yeterdi.Milyonda bir ihtimal,bir milyon kişi arasından onu sevdiğim yada sevebilme şansını yakaladığım olasılıkla aynıydı.Diyorum ya o zamanlar peri masalıydı.Fakat deniz kızı olan oydu...
