aslında bir insanın yapabileceği en büyük devrim. tüm bu hayat oyununu, düzeni, kendisine dayatılanı reddetmektir. artık sıkıldım, yoruldum ben çıkıyorumdur intihar etmek. bir insan veya olay için intihar etmek ise aptallıktır. kendi için intihar etmeli bir insan ve sonucunda geride bıraktığı şeyler için iyi bişey beklememelidir. anlaşılmak kaygısında olan bir insanın yöntemi değildir intihar etmek. anlaşılmayı da reddetmiş, neyin ne olacağını umursamayan insanların yöntemidir.
şahsım adına konuşursam: eğer içimdeki bitmek bilmeyen umudu söküp atabilseydim intihar ederdim. umut, hiçbir şeyin düzelmeyeceğini bile bile insanı sabretmeye zorlayan, sonra da her şeyin bok oluşunu bin beter acıyla izleten bir zehir. öldürmüyor da süründürüyor.
keşke vazgeçebilsem, bu zehri vücudumdan atabilsem, kaçıp kurtulabilsem. hayattan bir beklentim kalmamış zannederken, nasıl hala umut edebiliyorum, bilmiyorum.
