beril ötügen savun tarafından yazılan kızının son dönemlerini anlattığı roman. küçük yaşta kansere yakalanan kızı için yaptıkları ve daha çok yapamadıklarını anlatıyor. kitabın sonu etkileyici. kızını en son uğurlayışı , ölüm anı, bir şey yapamayışı, güçlü duruşu, tanrıyı sorgulayışı. türkiyede doktorların duygularının olmadığını çok güzel anlatmış. hayatı kendisi ve kızı arasındaki ilişkiye göre sınıflandırmış. eşini bir araç gibi duygusuzca anlatmış. masonik bir yaşam tarzı ve dünya görüşü var. dinlerden bağımsız, yaradan olduğuna inanan ama din üstü bir kavrama inanıyor. kızın cenaze namazında daha da belirginleşiyor bu ayrım.
tıp yetersiz kalıyor kanserde, hala emekleme döneminde kanser ilaçları. bir çok kanserde kür sağlansa da tekrar etme olasılığı var. aynı şekilde eşinide kanserden kaybetmiş yazar. onun için kitap yazacak mı acaba?
