orta okuldaydık, öğretmen bir ödev vermişti. şimdi hatırlamıyorum ne ödeviydi. ama çok zordu benim için o zamanlar. neyse, ben annemle zar-zor ödevimi yaptım (bu arada, ailem sadece bana yol gösteriyordular, ben kendim bulurdum. bence, en güzel eğitim de budur). sabah oldu. sevinerek ödevimi öğretmene götürüyorum. sınıfda 2-3 kişi ödevi yapabilmiş. sevincim yere-göğe sığmıyor. çocukluk işte. öğretmen başladı yoklamaya. baktı-baktı. yanlış yapmışsın dedi ödevi. başıma kaynar su döküldü amk. "ne yanlışı, öğretmenim, yanlışınız var" dedim. bu dinlemedi. "yanlış" dedi.
bu arada, öğretmene ısbat etmeye çalışıyorum ödevi doğru yaptığımı. sonunda sınıf arkadaşlarım da bana destek oldu. sonunda"sen öğretmeninle ne biçim konuşuyorsun" diye bağırdı. "sen bana bağıramazsın" dedim buna bağırarak, sonra da sınıfı terk ettim.
işte en büyük anarşistliyim o gün - bu gündür budur. hep anlatırım gururlanarak.
not: ha, sonra mı noldu? hiç, öğretmen suçunu müdürün karşısında itiraf etti. hayır müdüre gitmedim. müdür odanın önünden geçiyormuş. odadan çıkarken onunla karşılaştım. odadakileri duymuş, içeri girip öğretmene özür diletdirdi. öğretmenimin o yüzünü hala unutamıyorum. hey gidi günler...
