bazen oturuyorum, hic yasamadigim bi durumun ne kadar zor oldugunu anlamaya calisiyorum. gozleri goren bi insanim, haliyle bunlari da yazabiliyorum. gece uyandigimda lavaboya ya da mutfaga giderkeb uzun bi koridordan geciyorum. her gun gectigim artik ezberledigim koridor. ama isik yakmadan girince koridora bi tedirginlik oluyor. dengemi kaybediyorum. koridordaki nesnelere carpip takiliyorum. bu anlattiklarimi her gun her yerde yasayanlar var. ellerindeki beyaz sopayla carpmadan dusmeden yuruyorlar. ne buyuk bi cesaret. ankaranin sokaklarina o sekilde cikmak ne buyuk bi cesaret.
aklim almiyor. bazen gozlerimi kapatiyorum ama hissedemiyorum. buyuk zorluk. cok buyuk. benim goren gozumle yaptigim isleri gormeden yapmak zorunda.
