intihar etme eyleminin, sizin dışınızdaki insanlar için önerilemiyor oluşu. evet, doğrudur, intihar etmek pek çoğumuzun aklına zaman zaman düşüyor. (en azından 90 kuşağı sonrası için durum bu. çalışma grubum : ben ve arkadaşlarım. 90 kuşağı öncesi için durumu bilmiyorum.) evet, intihar edelim. bazılarımız, mesela cioran: bu fikirden ailemizde oluşturacağı üzüntü sebebiyle vazgeçiyor. felsefeci, gerçekten de ailesi hayatını kaybettikten sonra intihar etti. (çocuğu yoktu.) harbi bir insandı. öldükten sonra arkamızda bıraktıklarımızı önemsemeyelim, pekala, bunu da geçelim. ne de olsa gitmekteyiz. intihar edelim. peki güzel kardeşim! annemizin babamızın arkadaşlarımızın bizim arkamızdan üzülmelerini de önemsemedik de, kendimize şunu da sormadan gitmemeli: bu insanların hiç mi derdi yok? babamız, annemizle kavga ettiği bir aralık, aynı gün diyelim ki işinde de patronuyla kavga etmiş ama çoluğu çocuğu var diye posta koyup istifa edememiş, işten çıkınca bir iki bira içeyim demiş ama o gün kayınvalidesine gitmek zorunda, içememiş, üstelik daha dünkavga ettiği aşırı tripli bir kadınla... diyelim ki o gün yatmadan önce intihar etmeyi düşünmüş. bu adam o gün intihar etmediyse bizi ondan daha özel kılan ne olabilir ? kibir mi, boşluk mu, sevdiğimiz kadının gitmesi mi, işten kovulmak mı... intihar eylemi kendimiz dışındaki bir insan için önerilemez, evrenselleştirilemez, çünkü yaşama içgüdüsüyle karşıttır, var olmayı inkar eder... manas destanından aktarıyorum. yaratıcı tanrı şöyle uyarır : 'var olana yok deme. var olana yok diyen de yok olur.' intihar etmek bir fantezidir, yaşama herhangi bir anda coşkulu bir evet diyemeyen biz 90 kuşağı sonrası için coşkulu bir hayırdır, savunulmalıdır, fakat uygulanmamalıdır. bırakalım zayıflık bizim şanımız olsun yenilelim. dücane cündioğlu: '...fikrim beni yorarsa acz benim şanımdır, keremini üzerime dökerse, lütuf O'nun şanıdır...'
