henüz o yaşa gelmemiş olsam da bir kaç sene daha böyle devam ederse benimde olacağım şey. olumlu düşünülürse ihtiyaç listeniz inanılmaz ölçüde küçülüyor ve hayattan beklenti azaldıkça da başarı daha da önemsiz hale geliyor. başarı önemsenmedikçe de hayat hiçe yakın ilerliyor her anlamda. ama daha az şeyle hatta yeri geldiğinde hiçlikle bile mutlu olmayı öğreniyorsun. daha sonra anlıyorsun ki hayattaki tek başarın hiçlikle mutlu olmak. bu bazen insanı üzüyor, bazen de kendinle gurur duyuyorsun. insanların peşinde koştukları şeyi önemsemiyorsun. kendini anormal hissediyorsun. ama hala önemsemiyorsun. açken, üşüyorken, susamışken mutlusun. hem de bu dertleri olmayan bir çok insandan daha mutlusun. yokluktan mutluluk çıkarıyorsun. daha büyük başarı mı var?
