küçük çocuk sehpada duran türlü pasta börek işlerine bakarak salyalarını akıtırken bu cümle ile birden irkilir işte ilk engeller konulmaya başlamıştır önüne annenin sadece benim yaptıklarım beğeniyi ve övgüyü hak ediyor, kimse benden daha iyisini yapamaz, benim yaptıklarım dışında evladım yediklerinden beslenemez vitamin bile alamaz,bu çocuğa faydası olan tek kişi benim tutkusu çocuğu mengene gibi sıkıştırır işte bu çocuklar evlendikleri vakit eşlerinin yaptığı hemen hemen her şeyi annelerininkiyle karşılaştırırlar (ah anam böyle mi emzirirdi beni vs.) işte bununla başlayan travma pili biten ışıklı ayakkabı ile devam eder ve bir çığ gibi büyür büyür büyür.
