ilkokulda gerçek anlamda,ortaokulda ergenlik triplerinden yer kalmadığından dolayı pek de başvurmadğımız,lisedeyse artık hadi biz büyüdük şu küçükken söyledğimiz laflarla dalga geçelim öyle takılalım gülelim şenlenelim diye sarfettiğimiz cümleler.
sınıfta deli gibi koşturan bütün çocukların arasından birinin yanlışlıkla cama çarpmasıyla, bütün sınfın bi anda gürültüyü keserek sanki az önce o ipini koparmış danalar gibi koşturan diğer tayfalar onlar değilmişde hepsi birer usluluk abidesiymiş gibi camı kıran çocuğun etrafında adeta bir cehennem çemberi(neyse o da artık)oluşturur.fonda tam tam müziği çalarak senkronize bir şekilde herkes yerini alır ve o büyülü cümleyi çeşitli kızgınlık veya 'oh canıma değsin işte zaten gıcıktım sana' cümeleleriyle o zavallı seçilmişin etrafında dönerek söylenmeye başlarlar.'öğğğğ-reeettt-meeeee-neeee söööyyyyy-liiiii-yeee-cemmm'diye okuma seviyesinden kaynaklandığını düşündüğüm bu heceli söyleyişi o sınıfta yediden yetmişe herkesin ezgisinden müziğine kadar bilmesi gerçektende şaşılacak şeydir.buradaki bu heceli söyleyişle etrafta dönerken yapılan o ayak vurma seslerinin eş zamanlı olması unutulmaması gereken bir ayrıntıdır.zavallı çocuğun'hayırr bilerek olmadı yanlışlıkla çarptım valla bilerek olmadı o beni ittirdi hayırrr hayırrr ben kırmadımmm hayıııııırrrrr'diye devam eden cümlesininin o büyülü cümlenin yanında sinek vızırtısı gibi kalması durumunu nerden mi biliyorum?hey gidi heyy!ne günlerdi onlarr...
