kişinin olaylara ve çevreye ilgisiz olması, çevrenin bir anlam ifade etmemesi. bazen üşürsün ve üşüme hissi umurunda olmaz, bazen ısınırsın ve ısınma hissi umurunda olmaz. ateş etseler ruhun duymaz, yaşamla ölüm arasındaki o ince çizgi silkinde bile değildir o anlar, öyle bir çizgi kalmamıştır. çünkü her ikisi de eşit derecede bir boşluğu ifade eder.
böyle durumlarda müslümanın sarılabileceği en iyi gerekçe şu hadisi şeriftir: "kendini intihar eden, cehennem ateşine atlamıştır". bunun en kötü son olduğunu kavrayan insanoğlu yaşadığı anlamsızlığa rağmen hayata tutunmak için kendine gerekçeler üretmeye mecburdur.
