küçükken gerçekten hastalık seviyesinde ilerlettiğim eylem.
-kııızıımm kaç ekmek aldın bakayım
-4 tane ekmek aldım anne bi daha gitmiyeyim diye(1. yalan)
-kızım iyi hoşta poşette 2 tane ekmek var(zavallı annem)
-aaaa ama ben aldığımda dört tanelerdi yolda yedim herhalde(2 saniye içerisinde bi çocuğun üretebileceği 2.yalan)
-ikisini de mi?
-evet anne bilmiyor musun benim ne kadar obur olduğumu?(yalanı söyledikten sonra yalanın çakılmaması için karşı tarafa kızarak olayın gerçekliğini arttırma yalanı buda sonuncusu)
diye devam eden diyalog annemle aramızda geçtiği tarihte daha 1.sınıfta gidiyor vede 5 dakika içerisinde 2 ekmeği yiyecek kapasiyeti kendinde barındırmayan aksine 17kglık cüssesiyle hayli cılız ben,yalan üstüne yalan söylemekten;bu tip kelime oyunlarıyla o an ki hayal dünyamda(nasıl bir olayda yaşıyorsam artık)çokta mutlu olmama rağmen annemin farketmesiyle beni kurtardığı gerçekten de yetenek isteyen bir eylem.hala o yeteneğim canlı olmasına rağmen büyüdükçe yalandan nefret etmeme,yalana dayanamama,dürüstlüğün artık bokunu çıkartmama,bende bi takıntı haline gelmesine neden olsa da bir gün yine hortlayacak diye arada kendimi yoklamama sebeb olan davranış.
