yaratan'a inanmamanın ya da ondan korkmamanın getireceği psikolojik sonuçlardan biri suça yatkınlık olmasa gerekiyor. en azından bunun eldeki verilerle ispat edilemeyeceği açık. çünkü herhangi bir kontrol grubu(inanmanın ya da inanmamanın ortasının bir türlü olmaması) olmadığından en azından bu psikolojik önerme geçerliliğini yitirecektir, doğruluğu ispatlanamayacaktır.
elimizdeki önermenin karşılığını verecek olacaksak, tarihte inançsızlık aslında çok fazla olmamıştır, toplumun veya insanlığın geneline yayılamamıştır. o nedenle tarihi örneklerden yola çıkacak olursak suça eğimliliğin inanç gibi bir olgudan öte sosyolojik eğilimleri ağır basan bir olgu olduğunu rahatlıkla görmemiz bence mümkün.
diğer bir yandan tarihi öne geçecek olursak. tarihte bir çok savaş yaşanmıştır. bunun en kanlı örneklerinden biri haçlı seferleridir. herhalde yola çıkan pek çok fakir insanın içinde inanılmaz bir allah korkusu olduğunu göz ardı edemeyiz. başka bir örnek ise toplumumuzdan verilebilir. şimdiye kadar yapılan pek çok toplu suç gene içlerinde allah korkusu olduğunu inkar edemeyeceğiz öfkeli bünyeler tarafından gerçekleştirilmiştir.
bütün örnekleri bir yana bırakacak olursak suça yatkınlık din gibi kişinin öznel bir sorunu ile açıklanması pek mümkün görünmemektedir. suça yatkınlık kişinin içinde bulunduğu maddi durumun( parasal koşullar değil, içinde bulunduğumuz yaşam) bizden ayrılamayacağı gerçeğidir. dine inanmak ya da inanmamak tekrar etmek gerekirse kişinin öznel bir sorunuyken, suça yatkınlık toplumsal bir vaka olarak görülebilir.
