kişinin kendini kandırdığı eylem... kişi ayrılır kişiden, bir daha elele tutuşmamak, mum ışığında yemek yememek üzere, belki bir daha görüşmemecesine bitirir münasebetini. ama yastığa her kafasını koyduğunda içi acır uyuyamaz, günler özlem içinde geçer, ağlamaklı olur, ağlar da hatta çoğu zaman. özlem içinde geçen uzun zamanlar yaşar, bir elin parmaklarını geçmeyecek kadar uzun zamanlar... o kadar birikir ki bu anlar elleri telefona gider kişinin, belki itiraf edecektir özlemini, ama yapamaz. ama gururdur bunun sebebi, ama sorunların devam edecek olması düşüncesidir. bu bocalamalarla aylarını yıllarını harcar insan... hani ayrılıktı bunun adı... ayrılmaktansa unutmayı tercih ederdim becerebilseydim eğer... *
