diyordu genç adam. ne de olsa avrupa arenasında boy göstermek, piyasa yapmak için bundan daha iyi bir fırsat olamazdı. kızcağız ise elindeki telbligatı defalarca okuyor, adreste yahut isimde bir yanlışlık olması gerektiğini düşünüyordu. gaz lambasını biraz daha yaklaştırdı. sıcaklığı dudağında, heceliyordu ; '' 16 şu-bat-ta-kii kam-pa da-vet ... '' ancak öyle bir yanlışı bulamıyordu. yorgun düşmüştü, saç diplerinde gezinen yaşlılığı hissedebiliyordu. gözlerindeki endişeyse demin işlenen bir cinayetin parmak izleriydi. buna rağmen göz yaşlarını silmeye kıyamıyordu... böylesi durumlarda harfleri bir araya getirmek ne kadar zor olurdu kim bilir... bir şeyleri söylemekten son anda vazgeçmiş, yüreği kalpgren olmuş bu genç adama, laik görmediği o duyguları, koyacağı bir yer arıyordu çehresinde. farkında olmadan kağıdı ikiye katlıyordu, bir kez daha ikiye katladı ve az önce gaz lambasının ıssıttığı dudaklarıyla son bir buselik makamını işliyordu. daha yarım saat evveline kadar, evleneceğinden ve mutlu bir yuva kuracağından hiç şüphe duymadığı genç adamı bir anlığına kenisinden çok uzaklarda hayal etti. soyunma odasını, taktik antrenmanlarını... milli olduğu o ilk günü düşledi ; kendisi olmadan.
- takımın bana ihtiyacı var, diye çemkirdi genç adam.
- peki, diyebildi, nazlı ve bir o kadar da masum genç hanım. tebligatı somyaya koydu. yüklüğün orta sıralarında, sevgililer günü için ördüğü atkıyı aldı. özenle üstündeki tiftik olan kısımları temizledi.
- sana örmüştüm, kısmet bu güneymiş. al hadi, hiç olmazsa üşütmezsin oralarda...
- hay allah, ben geceleri kestane satmaya gitmiyorum ya oralara. milli görev sonuçta.
güzel insanlar,
aslında buraları okumanıza bile gerek yok. erasmus'un adı yeter. askerlik anıları bunların yanında halt etmiş. watsap'ı bile her gün kontrol eden sevgili hanımlar, nasıl olacak da 6 aylığına hürrem sultanı oynayacak ?
