Abim az önce nöbet geçirdi. Iki komşu çocuğu, abimin atkadaşı gökhan, abim ve ben monopoly oynuyorduk o sırada. Ilk defa nöbet geçirirken yanındaydım. Yani, tam olarak yanında değildim.
Abim epilepsi hastası ve bir buçuk yıla kadar iki sene içerisinde beş nöbet geçirdi ve sırf birinde, nöbeti geçirdikten sonra yanındaydım. Şaşkın, çocuksu, kimseyi tanımayan ve yorgun halini görmüştüm, yatağına götürüp, sakince birşeyler anlatıp uyutmuştum. Ertesi günde kendisi zaten birşey hatırlamiyordu.
Biz tam.monopoly oynuyorduk, birden abim oturduğu yerden tüm vücudu kasılarak yere düştü. Bense ancak masayı kenara çekebildim. Panikledim. Yardım edeceğime ayaklarım arkaya götürüyordu beni. Hemen babamı çağırdım. Ben paniklerken, arkadaşı gökhan, daha önce bir nöbetini daha bildiği için, kendisni yan yatırıp üstüne fazla çırpınıp biryerini acıtmasın diye ağırlık vermeden oturdu. Bende salak aptal beyinsiz gibi duruyorum diye, kendime gelmem için bağırdı. Abinin kafasını yan tut, diline bak, yutmasın, dedi. Ve ben yinede birşey yapamadım. O sırada babam geldi hemen müdahale etti. Abimin ağızından köpürük çıktı, yüzü mosmor oldu, boğazındaki damarları şişti. Köpeğim yanına gidip havlayıp durdu. Sonrada nöbeti bitince, kendine gelmesi beş dakika sürdü, ama birşey hatırlamiyprdu. Yorgunum dedi, uyumak istiyorum dedi. Gökhanda onu yatağına yatırdı, uyuyor. Sonrada herkes evine gitti.
Ikide bir yanına gidip, bakıyorum, iyimi diye. Zaten ancak bakabiliyorum. Kendime çok kızgınım. Sanki benim paniklemem kendisine yardım edecek. Ya ben abimle o an tek başımıza olsaydık? Birdahakinde yine panik yaparim diye çok korkuyorum.
