Atamı her yıl anarken her zamanki gibi içim burkuluyor, sanki kötü bir hastalığa yakalanırım da çok kötü olurum ya; işte Atam'ın öldüğünü bilmekte beni öyle derinden üzüyor; her defasında ağlıyorum sanki onu gerçekten tanımış hatta onunla bir kereliğine konuşabilmiş gibi işte böyle bir Ata ve Vatan sevgisi...
onu görünce Tv'de, gazete vs. "keşke onu gerçek hayatta tanıma fırsatı bulabilseydim keşke bir kereliğine bile olsa saçımı okşayabilseydi" diyorum kendi kendime...
ATAM SENi ÇOK SEViYORUM VE KENDi ADıMA KONUŞUYORUM BU TOPRAĞıN TEK BiR KARıŞıNı BiLE VERMEYECEĞiM DÜŞMANLARA... ATAM; SEN RAHAT UYU.
