divan edebiyatındaki (ki burada edebiyatçıların affına sığınmak lazım ben sadece bi okuyucu olarak yorumluyorum) bayık , arapça farsa karışımı , simgelerle dolu, methiyeler düzelim derken temayı kaybeden akımdan sonra edebiyat derslerinde uyuma alışkanlığından vazgeçiren akımdır..eski yıkılmadan yeni yapılmaz sözünü kanıtlarcasına bazen dışlanmışlar , kuralsızlıklarından dolayı hafife alınmışlardır..ama onların kuralsızlıkları bile şimdinin şair geçinen bi kaç şiir özürlü ,ardarda anlamsız kelime dizme üstadından yeğdir..dilsiz ve çıplak, rahatı kaçan ağaç , Vazgeçemediğim gibi eserlerini okuyunca insan bu gariplerin öptm cnm byelarla idame ettirilen dile inancını yeniden kazanır..
