Eliyle yemek yiyen Hintli gördüğümde gülerdim. Komik gelirdi bana. Taa ki düne kadar.
Dün, hayatımda ilk defa gözleri görmeyen biriyle aynı masada yemek yedim. Şekerden dolayı sonradan olmuş bu durum. O yemek yerken sadece izledim. Sol elinin başparmağı hep çorbanın içindeydi. Sanırım kaşıkla ağzını tutturabilmek için. Kaşık dolusu çorbayı içemedi hiç. Bir kısmı dökülüyordu hep. Pilavı yerken, kaşığı daldırıp diğer eliyle pilavı kaşığa bastırıyordu. Sarsılırken dökülmemesi için galiba. Tatlıyı da çatalla yemeye çalışıyordu. Eliyle Tatlıyı çatala batırıp yiyordu. Dayanamadım.
-Tatlıyı elinle yiyebilirsin aslında.
Dedim. Gülümsedi ve 'alışkanlık' diyebildi. Kendime küfrettim. Sanane mal nasıl yerse yesin. Devam etti sonra;
+ daha alışamadım. birkaç ay oldu gözlerimi kaybedeli. Eski alışkanlıklarımı unutup, yenilerine alışmak zor geliyor. Keşke doğuştan bu halde olsaydım. Şimdi çok şeyi Özler oldum. En çok özlediğim ise: torunum Leyla'nın yüzü. Daha dün yeni elbise almışlar 'nasıl oldu dede' diye sordu. Çok güzel olmuşsun diyebildim. Hayat işte kabulledik sustuk.
Islak mendille ellerini sildim ve kalktım masadan. Hayat çok zor derken 2 kere düşünmeli insan.
