son zamanlarda yaşanan karanlığın zifiri olaylardan sonra ruhu iyice kararan düşünüp, aklını kullanabilen ülkem insanının mutlu olabilmesi namümkün görünmektedir. gezi olaylarında baskılama bizi diyen gençleri külhanbeyi söylemleriyle aşağılayan bir başbakan bugünlerin mimarı olmuştur. öfke patlamaları, saygısız kabasaba bir üslup, doymak bilmeyen bir göz ve son zamanlarda çığrından çıkmış bir korku ile yönetmeye çalışan kişi ile mutlu olamayacağımız kesin. yüzde ellilik sebep bu iken en acı sebep de halkın içindeki boş, cahil kesimin büyüklüğü. geri kalan bir avuç aydınlık kesim bu karanlığı yenebilir mi? bu karanlığı aşıp huzurlu günlere ulaşmak mümkün müdür?
