Zaman akıyor durmaksızın. ey dostlar ey nice akşamlar üzerine yazdım, yazarım. kaderim üzerine girdiğim tüm iddialarda kaybettim aşkımı. aşk olsun sana bu arada. öyle kolay mıydı ayrılmak? hani biz benzemezdik yalancı aşklara. hani ne oldu da ayrıldık şimdi? uykusuz geceler yine beni bekler. yine bana sigaralı dumanlı gece yarıları. tek ayrılanım sen değilsin. kalbimin yarısını da aldın unutma. kızgınım sana, bana emanet olan kalbimin yarısından ne istedin söyle bana. ezberledin mi? yanakları kırmızı ruj lekesi olmuş, gözleri yaşlı o kahverengi saçlı ağlayan adamı. işte o belki de senin aklında kurduğun kahpe kadın dediğin istanbul o adamın tek aşkıydı. kalbinin tamamıydı. ama o adamın sen böldün kalbini. istanbul dan almıştın yarısını. şimdi çalmış oldun istanbuldan kalbimin yarısını. adam gibi diriydim, ağlamazdım. sen gidince döküldü gözlerimden iki damla göz yaşı. ayrılken öptün ya yanaklarımı. ben o zaman yine hatırladım ilk aşkım istanbulumu. rumeli de bulamadım onu. koştum galata da sarıldım aşkıma. seni anlattım ona. o da kızdı sana. tek kelime söyledi bana. eğer benim kadar değerli ise unutmak istesen de unutamazsın. sonra döndüm ve haykırdım iki kıta arasında ki boğaza. ey istanbul sendin tek aşkım benim. o çaldı senin yarını, ben bunu hiç istemezdim
