her şeye rağmen nefes almaya devam etmemizi sağlayan anlardır.
saat 1 civarı... bir ilkbahar gecesi... sahil kenarında arkadaşı ile sohbet edip bir miktar alkol tüketmiş ve henüz dönmüştür oturduğu semte aylak. hafif bir yağmur vardır şehirde. o kadar hafif ki , ahmakları dahi ıslatmayı unutmuş olmalı gökyüzünün kadim gözyaşları. hava ne soğuk , ne sıcak. hafif yalpalayarak atmaktadır adımlarını. hala güzeldir bizim aylağın kafası. o kadar tatlı bir sarhoşluktur ki onunki , attığı adımlar dahi gülümsetmeye yetmektedir kahramanımızı.
birden ana cadde ile kesmeye karar verir ilişkisini , dalar ara sokağın birine. tahminen 1-2 dakika yürüdükten sonra , titrek sokak lambasının aydınlattığı o kaldırımı görür. öyle ki , aç bir aslanın avlanma içgüdüsü kadar kuvvetli bir oturma içgüdüsü oluşur bizim aylak'da. yaklaşık 10 saniye kadar kafasında bir muhakeme yapar ve oturmaya karar verir.
oturur da. elini cebine atar , kulaklığını sarmış olduğu telefonunu ve hemen ardından içine çakmağını da koymuş olduğu soft sigara paketini çıkarır.takar kulaklığını. dinleyeceği müziği dahi seçmeye çalışmaz. sanki big bang'den hemen sonra karar verilmiştir o an dinleyeceği şarkıya. ardından yakar sigarasını. hiç bir şey düşünmez o an. kimsenin sureti canlanmaz aklında. sadece müzik... hisseder o an , bir parçası olduğunu dünyanın. ilk defa mutludur evrende bir hacme sahip olduğu için.
evet sözlük , benim o aylak. hayatımda dinlediğim hiç bir şarkıdan , hayır hayır , hiç bir aktiviteden o kadar keyif almamıştım.
