dün seni gördüğümde hissettiğim şey sandığın gibi nefret değil, geldiğimiz şu noktaya duyduğum üzüntüydü. senden nefret edemeyeceğimi daha önce de söylemiştim. bir de sanırım bütün bunları hala kabullenememenin verdiği öfke de olabilir gözlerimde gördüğün. öyle oluyor biliyorsun. nasıl böyle oldu diye düşünüp inanamıyor insan. dünkü işte o anlardan biriydi. öylesine tanışan insanlar gibi kuru bir merhabayla birbirimizin yanından geçip gittik. çok garip. gariplikten öte çok acı... ben merdivenlerden yukarı çıkarken tekrar göz göze geldik ya, o an her şeyin yerle bir olduğunu bir kez daha en derinden hissettiğim çok acı bi andı. her şey gözümün önünden geçti. nasıl rahatlayacağımı bilemedim. bazen hala oluyor bu.
dershaneye başlayacak olmana sevindim. senin gibi öğretmenlik yapabilen çok az insan var. öğrencilerin çok şanslı bu yüzden. görkem'e benzemesinler de. hep nisanur gibi öğrencilerin olsun.
bunların dışında umarım son bıraktığımdan daha iyisindir. iyi olduğunu düşünmek beni rahatlatıyor. öyle düşünmek istiyorum.
