Yalnızlık karanlık gibidir. Durdukça alışır, Durdukça diğer insanların aydınlık Sandığı iki yüzlülüğü yadırgar insan. Bir süre sonra çıkamazsınız artık aydınlığa; açamazsınız gözlerinizi diğerlerinin yalanlarına, yanlışlarına.
Dışardan bakanlar sizi karanlığa hapsolmuş gibi görürler. Ama siz aydınlığı dışarı hapsetmişsinizdir. Karanlık kötü değildir. insan kendini en çok gözlerini diğerlerine kapattığında anlar.
