Neredeyse 8 yıldır yaşadığım bundan sonrasında da maalesef hissetmeye devam edeceğim pis duygu. 22 yaşındayım annemi babamı özledim diye oturup ağladım bugün çocuk gibi. Hani bi akrabanın evinde kalmaya heveslenirsin annen, baban seni onlara bırakıp eve gittiğinde ben eve gidicem diye ağlarsın ya çocukken öyle işte. Durup durup hanimeller reklamındaki çocuk gelir hatta aklıma. "Annemi özledim eve gidicem" diye ağlayan velet. Daha çocukken ayrıldığım, resmi tatiller dışında nadir gidebildigim evimde misafir gibiyim. Atansam doğuda bi yere gidicem, yine ailemden uzakta. 1-2 sene sonra da evlensem zaten kaybettim demektir kendi ailemdeki sıcaklığı. Simdi gitsem evime kapıyı annem açsa. Mis gibi kokan gözlemelerinden yapsa bana, sıcacık bir çayla. Karşımda babam, kardeşlerim olsa. Söylemeye hep cekindigim cümleleri siralasam onlara, "çok özledim hepinizi" diye başlayarak. Sarilsam babama sımsıkı, annem saçlarımı okşasa, uyusam dizinde. "Çok yoruldum kendi ayaklarım üzerinde durmaktan, biraz burda dinlenebilir miyim" desem. O kadar çok özledim ki onları, korkuyorum birine bir sey olur da bir daha göremem diye.
