hangi tanrı olduğuna bakmaksızın tanrının varlığını kabul eder. çünkü oluşuma yüklediği anlam bir yaratıcı olması gerekliliğini yönündedir.
dinleri kabul etmez çünkü iyi olmak için kitaba değil vicdana ihtiyaç duyulur ki haklı olmakla beraber bunun temel taşı "kendine yapılmasından hoşnut olmadığın şeyi başkasına yapma"dır. çok basit bir denklem.
benim görüşüme göre, görünenin aksine; davranış olarak dindarlara oldukça uzak ateistlere ise göründüğünden daha yakınlardır...
bir ateistten tek farkı iyiliğin geldiği yerin "tanımlaması"...
açıkçası bir koyu* bir dindarla tartışmaktansa deist ile tartışmayı tercih ederim...
not: bu noktadan bakınca beşiktaş gibi oluyorlar...
