"her sabah bakkala ekmek almaya giden evin küçük çocuğu benim" diye bağırasım geldi bu başlığı görünce.çünkü çocukluk ve hatta gençlik dönemlerim de bile devam eder ailemin bu alışkalığı.çocuğa yapılan bu eziyet şöyle şekillenir; genelde bu çocuğun en eğlendiği anlar seçilir ve o lanet ses duyulur "oğğğluuuum hadi git iki ekmek alıverde gel".her sabah ekmek almaya yollanan evin küçük çocuğu hayatı sorgular bu sesi her duyduğunda.gelecekte kendi evine fırın kurup oğlunu bakkala göndermeyeceğine dair sözler verir kendine.
(bkz: kendimden biliyorum)
