Hayatın hiç adil olmayışı intihar kelimesine can veriyor. Hayattan kendime tutunacak doğru düzgün parçalar bulamıyorum. Kendimi fiziksel olarak olduğu kadar zihinsel olarak da güçsüz hissediyorum. Gözlerimi kapattığımda bir kaç yıl sonrasını hayal etmekte zorlanıyorum. Çoğu insana dair özelliklerimi kullanmakta yetersiz kalıyorum. Herkesin kahkaha atarak baktığı şeylere ben ufak ve sahte bir tebessümle karşılık veriyorum. Arkadaşlarımın üzüntülerine ortak olabilirken,mutluluklarına ortak olmada güçlük çekiyorum. Özlediklerim sevdiklerim,göz yaşlarımı akıtırken tasarruf etmediklerim bir bir gidiyorlar,gelmiyorlar. Beni ağırlamıyorlar en ufak düşüncelerinde bile. En kötüsü de bunların hepsinin belki galiba gibi kelimeler içermemesi ve hepsinden emin olmak. Sanırım hiç iyi bir adam değilim sözlük,işler bu yüzden kötü gidiyor olmalı.başka bir açıklaması yoktur öyle değil mi?
