hayal etmesi bile içimde bir şeyleri sıkıştırıyor. böyle bir an nefessiz kalıp kendimi duvardan duvara atma isteğiyle doluyorum. sonra olmayan şeyler için ne canını sıkıyorsun diye telkin ediyorum kendimi. sonra diyorum bunu yaşamış insanlar var. sonra diyorum ölenle ölünmüyor ama eskisi gibi de yaşanmıyor işte. ne deyim? her ölüm acıdır ama annelerinki daha acı gibi sanki.
not: ölmüşlerinizin mekanı cennet olsun. ölmemişlere allah uzun ömür versin.
