böyle midir acaba? sizin canınızı yakan, içinizi acıtan onlarca duruma karşı susmak, içerleyip de ağzı açmamak, çözüm müdür?
"en büyük tepki tepkisizliktir" sözünü, cesaretsizin birisi uydurmuş olamaz mı? ya da, "önemli olan kalp güzelliğidir sözü, çok çirkin bir kişiye ait olamaz mı?
bu duruma takıldım ama. bozuk plak gibi. ve galiba bozuldum. tamire ihtiyacı var ruhumun. susuyorum galiba. ağzımı açmıyorum çünkü. ya da sustuğumu sanıyorum en azından. sustuğumu sanıyor, gürültüye alışık budalalar.
oysa, susarak konuştuğumu sanıyorum ben. konuşarak adam dövme yeteneğimin olduğunu bildiğim gibi.
ama, merak ediyorum hep. anlamı olsun istiyorum susuşlarımın. suskunluğum, anlam kazansın istiyorum. onun içindir ki hep soruyorum:
