içten içe bilinir o günün gelmeyeceği, bu gidişin dönüşü olmadığının farkındadır insan. ama yine de bir umuttur işte, ya gelirse diye beklenir. aylarca hatta belki de yıllarca, kandırır insan kendini...
bilinir ki; o mutludur gittiği yerde, dönmeyecektir.. farkındalıklara rağmen istemsiz bir his gibidir beklemek, alışılmıştır artık ve koca bir ömür harcanır gidenin uğruna..
