zenginin malının 1/40 ını verdiği bir ekonomik sistemde fakir daima fakir kalır. diğer yandan zenginleşmenin nasıl sağlandığının iktisadi olarak bilinmeden söylendiği kanısındayım
basit bir örnekle açıklamak gerekirse bir masa satmak istiyorsak ihtiyacımız olan tahta çekiç vernik boya ve iş gücüdür. burada tahta çekiç vernik boya gibi malzemelerin 50 lira maliyeti olduğu düşünülürse masayı yapıp 200 liraya sattığımızda aradaki 150 liralık karı getiren iş gücüdür. Zenginleşmek isteyen kişinin minimum maliyetler ile malı üretmek isteyeceği su götürmez bir gerçektir. 200 liraya sattığı bir malı 190 liraya mal etmek istemez. Bu nedenle malın üretilmesinde gerekli olan unsurları en ucuz şekilde karşılamak adına nasıl ki boya tahta vernik gibi malzemeleri daha ucuza almaya çalışırsa emek için de aynı şey geçerlidir. En ucuza kim çalışırsa onu işe alır.
Bu durumda emek sürekli olarak değer kaybeder. işsizliğin de bulunduğu bir piyasada emek sürekli değer kaybeder. Her zaman, sizin için o malı üretecek daha ucuz iş gücüne ulaşmanız mümkündür.
O yüzden temel sorun ekonomik sistemin adının ne olduğu değil üretim araçlarına kimin sahip olduğudur. Bu noktada adil olan devlet dediğimiz yapılanmanın tüm üretim araçlarını elinde bulundurması ve halka eşit şekilde dağıtımını yapmasıdır. Aksi taktirde serbest piyasa daima zengini daha zengin fakiri ise daha fakir yapacaktır.
