bir şeyler yaşamış insan evladıdır.
ilkokul dönemlerinde bir senem böyle geçti, insanların yüzüne bakamadım hiç, korktum.
okula gidiyorum, kestirmeden giricem caminin yanından, ki bordo yelek giyen beyaz saçlı
amcadan taze gevrek alayım yanına da üçgen peynir, kantinin pahalı tostlarına düşmeyeyim diye.
ulan tam köşeyi döndüm adam sarstı, tuttu omuzlarımdan. tam hatırlamasam da "burdan geçme"
hede hödö bişeyler homurdandı. sıyrıldım adamdan 15 metre yürüdüm arkamdan bağırıyor bu;
-genç paranı düşürdün !
ulan eminim arka cebimde 5 lira var. bakıyorum yok, düşürmemin imkanı yok.
kafamda deli sorular, sabahın yedisi, bir allahın kulu yok etrafta.
gitsem bu adam kaçırcak mı beni, böbreği mi vercez adama, korkuyom da deli gibi.
tam o "yabancılardan bir şey alma evladım" dönemi.
acaba diyorum bu adam tırnakladı benim parayı cepten,
sonra ufacık cocuk diye acıdı da geri mi vercek, kesemiyorum durumu.
neyse simitci amcaya gittim anlattım durumu. gittik birlikte aldık parayı.
ama bir hafta kimseye bir şey diyemedim, okul yolunu değiştirdim.
anlattım sonra bizimkilere, inspector peder işe koyuldu hemen.
mahallenin delisi miymiş neymiş adam, demek harbi düşürmüştüm parayı.
ellerim ceplerimde kaldıramadım kafayı yaklaşık bir sene. acayip.
