madem alisiyoruz yalnizliga ne diye sevgisizlikten yakiniyoruz? alismiyoruz ama yalnizlikla yasamaya mecbur birakiliyoruz. her alistigimiz davranisimiz ozgur bir secim degildir zaten. neden sevmek ve sevilmek varken vicdansiz biri olarak yasamak isterki yoksa insan. bahsedilen yalnizlik sadece sevgili icin degil arkadaslariniz icin de gecerli olandir.
siz onlar uzgunken bir telefonla yanina kosarsiniz, uzuntulerini paylasir derman olmayi denersiniz. bunu aslinda karsiliksiz yapiyoruz diyemeyiz cunku insan arkadasini karsiliksiz sevemez. aslinda kimseyi karsiliksiz sevemez cunku sen de karsindakinin sevgisini istersin karsiliginda. ilk baslarda onemsemezsin bu yaptiklarini cunku arkadaslik kavrami onemlidir. zaman gecer ve sen uzulursun. bir dostun "nasilsin?" sorusunu beklersin sadece. beklersin... beklersin... ne bir ses ne bir haber... "demek her sey sadece ucuz cikarlar icinmis" dersin. bu kadar acimasiz nasil oldu bu insanlar diye dusunursun kendince. ne zaman?
sonra sen iyi olursun, her sey yoluna girer - her sey olmasa da bazi seyler - ve konustugun zaman utanmadan, yuzsuzce sana sitemlerine karsilik " ama ben seni dusunmuyor muyum? " der.
belki de insan yalnizliga da alisir ama etrafinin bu onursuzca, ikiyuzlu duzenine alisamiyor.
