yaşım 17'yi bulmuş.
milli olmak deyimini hala ''a milli takım'' için kullanılan bir şey zannettiğim kaotik dönemlerimi yaşıyorum.
lakin biraz sakalların çıkması ''elin ayağın'' oturması ile özgüvenimde gözle görülür bir artış var.
arkadaş vasıtasıyla bir kere gördüğüm kardelen'in numarasını yine arkadaştan alıp.
görüşmek istediğimi söyledim.
e haliyle hayır dedi.
alttan girip üstten çıkıp kabul ettirdim.
diyaloğumuzun rezilliği hala aklımda.
+merhaba ben arkadaştan numaranı aldım geldiğin için teşekkürler.
-gelmek zorunda kaldım diyelim.
+yanlış anladın ben o sapıklardan değilim!
-hangi sapıklardansın?
+hayır sağık değilim!
-kanıtlayabilir misin?
+tabi şimdi kalıp giderim istersen.
-git(blöfü görmüştü.kalktım o ahşap ağırlıklı cafeden tam kapıdan çıkıcam neyse ki dur dedi)
böyle saçma başlayan bir ilişkiden ''hayır gelir mi hiç'' ee tabi gelmedi.
kardelen'e gün geçtikce alışıyordum.
pelin'e de fizyolojik olarak benzettiğim için sevmem daha kolay olurdu.
psikolojide buna aktarım deniyor.araştırmak isterseniz buyrun.ilginizi çeker.
