ılk sen bıraktın ellerımı o ucurumun kenarında.hıc arkana bıle bakmadın.
oysa soz vermıstın, yuregın ruhumu sımsıkı tutacaktı...saracaktı arkasından.kokusunu ıcıme hapsedecektı..kalp atıslarını gogsumde hıssetırecektı...ama sen oldun ılk gıden.
yalnızlıgıma yalnızlık katan her neyse ona eslık ettın sen de...oysa soz vermıstın;ama...
sımdı gerek yok sozlerımın gozyaslarıma eslık etmesıne.gerek yok!sen bılmezssın yanlızlıgı...zaten asla bılmeyecekesın de...ne en derın asklarla sarılı yuregımı ne de yalnızlıgımın tek dostu ruhumu!
